Burnley – Liverpool • 4. kolejka Premier League • 14 września 2025 • autor: Kamil Stępień
To był pierwszy test dla redakcji Anfield.PL na to aby w jak najkrótszym czasie od ostatniego gwizdka dostarczyć jak najlepszą, autorską relacje. Oczywiście wszystko było poprzedzone wcześniejszymi przygotowaniami do meczu - research informacji o przeciwniku, wyszukiwanie ciekawostek, zbudowanie struktury tzw. tła. Zapraszamy serdecznie do komentowania na naszym profilu na FB do którego link znajduje się na końcu publikacji. Życzymy miłej lektury
Burnley to klub, który od dekad żyje w cieniu wielkich, ale nigdy nie pozwala zapomnieć o swojej obecności. The Clarets — przydomek, który w Polsce brzmi egzotycznie, bo słowo claret nie funkcjonuje u nas tak jak na Wyspach. Tam od razu kojarzy się z kolorem koszulki, z winem z Bordeaux, z futbolem sprzed stu lat. U nas mówimy „bordo”, ale to nie oddaje ciężaru kulturowego, który Anglicy słyszą w tym jednym słowie.
Burnley w lidze wygląda jak drużyna, która pamięta swoje błędy i nie zamierza ich powtarzać. Nie szarżują, nie chcą się podobać — budują mur. Ustawienie w systemie 5–4–1 to deklaracja: minimalizujemy ryzyko, czekamy na jedną kontrę. gramy na 0:0. Po prostu, jak to się u nas mówi - obrona Częstochowy. Dla Liverpoolu to najtrudniejszy rywal — taki, którego trzeba mozolnie rozbijać.
I właśnie w tym jest esencja Burnley. Ten klub nie gra po to, by dawać show — gra, by przetrwać. By nie wrócić do Championship, gdzie bywał potęgą, wchodził z 100-ką punktów i rekordową defensywą, a potem w Premier League spadał jak kamień rzucony do rzeki.Na Turf Moor niewiele się działo pod bramkami. Tylko kilka momentów zapisało się w pamięci. W 21. minucie Kerkez spróbował wymusić rzut karny i obejrzał za ten teatr żółtą kartkę. Chwilę później Arne Slot podjął chłodną, bezwzględną decyzję: nie czekał na kolejne ryzyko, zdjął młodego obrońcę z boiska jeszcze przed przerwą. Swoją drogą jego obecność na boisku nie wiele wnosiła pozytywnego. Na murawie pojawił się Andy Robertson — stara gwardia i pewność na lewej stronie.
Najbliżej gola Liverpool był w 39. minucie. Ryan Gravenberch posłał wrzutkę na połowę Burnley, a Hugo Ekitike próbował sprytnie, z fałsza, wtoczyć piłkę do siatki. Technicznego szczura, który miał przemknąć obok bramkarza Burnley. Próba ciekawa, ale zabrakło precyzji i futbolówka minęła słupek w bezpiecznej odległości.
Do przerwy obraz gry był jasny: Liverpool próbował przełamać mur Burnley, ale konkretów brakowało. Symulka Kerkeza i chłodna reakcja Slota, a także nieudana próba Ekitike najlepiej oddają to co działo się w tej połowie. Niewiele, żeby nie napisać, że nic.
Ta część spotkania nie zapisze się w annałach. Ale była połową, która świetnie odpowiedziała na pytanie, kim są The Clarets w najwyższej klasie rozgrywkowej w Anglii — klubem, który niczego nie oddaje za darmo, a przeciwnika zmusza do pracy na każdym centymetrze boiska. Mecz był jak wino gdzie cierpliwość decyduje o smaku. W tym przypadku smak był mocno wytrawny. Można by pokusić się o stwierdzenie, że wręcz gorzki. Mecz z rodzaju dla koneserów futbolu. Tough Moor. Oczy piekły od patrzenia.
Pierwsza połowa nie była widowiskiem, do którego wraca się w rozmowach. Celnie podsumował tą część meczu komentator Michał Gutka "Trudno powiedzieć o niej coś więcej, niż to, że się odbyła". W punkt panie komentatorze.
Skoro na boisku emocji jak na lekarstwo, przerwa należy do rzeczy, które żyją poza murawą. Liverpool gra dziś w zielonym komplecie adidasa — eleganckim, z klasą, z echem dawnych lat. To powrót do klasyki po pięciu latach z Nike, które dla wielu kibiców nigdy nie miało tej piłkarskiej duszy. Amerykańska korporacja odzieżowa próbowała sprzedawać koszulki jak sneakersy: globalny hype zamiast lokalnego serca. New Balance, które ubierało The Reds wcześniej, wspominam z sentymentem — wtedy trykoty miały nie tylko design, ale i klimat. No i kojarzą mi się z Bobbym Firmino i jego no look goals.
Z tą marką mam też własną historię. Miałem kolekcjonerską czapkę New Balance — czarną, ze złotym Liverbirdem i sześcioma gwiazdkami nad herbem, wypuszczoną po triumfie w Lidze Mistrzów. Rarytas. Zgubiła się nad Bałtykiem, w letni wieczór, po kilku napojach wyskokowych. Outfit adidasa kupię na pewno, ale tamtej czapki już nie odzyskam. 😪
I w tym jest cały sens merch clothes w futbolu: to nie tylko materiał i logotyp, lecz wspomnienia, chwile, opowieści. Jedni będą pamiętać erę New Balance i Nike jako czas heavy-metalu pod dowództwem charyzmatycznego Kloppa, inni wrócą do czapek, które znikały w piasku. A dziś zaczyna się nowa narracja — z trzema paskami na ramieniu i zielenią, która dobrze wygląda w jesiennym świetle. W nowych, zielonych strojach od adidasa The Reds wyglądają, jakby wtopili się w murawę.
Efekt przerwy i tego, czego kamery nie pokazują, zobaczyliśmy tuż po wznowieniu. Możemy sobie tylko wyobrazić, co mówił Slot w szatni, ale na boisku odpowiedź była natychmiastowa. Najpierw Gravenberch huknął sprzed pola karnego, piłka poszybowała tuż nad poprzeczką. Chwilę później świeżo wprowadzony Conor Bradley zaznaczył swoją obecność strzałem głową.
Był jednak i mały niepokój w szeregach Liverpoolu – McAllister nie wyszedł na drugą połowę. Faul z piętnastej minuty, który wyglądał na epizod, okazał się na tyle poważny, że Slot nie ryzykował, oszczędził Argentyńczyka, a środek pola trzeba było ułożyć na nowy sposób. Na boisku pojawił się za niego wcześniej wspomniany młody Anglik, od którego oczekuje się że choć trochę wejdzie w buty po TAA.
Liverpool na początku drugiej połowy ruszył do szturmu, jakby już nie chciał więcej cierpliwego klepania piłki wszerz boiska. Burnley za to jeszcze głębiej zaryglowało własne pole karne. Cofnięci niemal całą drużyną, wybijali piłki lagą jak w hokeju – byle na uwolnienie, byle złapać oddech.
The Reds zostawiali z tyłu już tylko dwóch stoperów, całą resztę angażując do ataku. To pachniało ryzykiem – Burnley tylko na to czekało. Liverpool dominował, ale wiedział: jeden błąd i może być kara. The Clarets nieśmiało próbowali lekko podgryzać, ale bez efektu. Ich plan był prosty: przetrwać.
To nie był fragment gry dla estetów futbolowego rzemiosła. To była piłka nerwów i charakteru. Takie mecze nie wygrywa się „ładnie” – wygrywa się je siłą woli i dyscypliną. Jeśli Liverpool chce wywieźć z Turf Moor trzy punkty, musi znaleźć sposób, by autobus Burnley przestawić z miejsca własną determinacją. I może przydałoby się trochę szczęścia.
Liverpool wciąż szukał sposobu na przebicie muru Burnley. W 58. minucie Dominik Szoboszlai odpalił swoje uderzenie z około 25 metrów. Piłka leciała soczyście i czysto, ale bramkarz gospodarzy zdołał ją odbić, utrzymując wynik bez zmian.
Po godzinie gry Burnley zaczęło czuć, że taka gra może źle się skończyć. Trener Scott Parker zdecydował się na podwójną zmianę, szukając świeżych nóg i oddechu. Na murawie pojawił się m.in. Hannibal Mejbri — maybe not Lecter, ale piłkarz, którego nowa energia i ostrość miała podgryźć rywali, jeśli nadaży się ku temu sposobność.
Kamery uchwyciły Parkera tuż po tych roszadach: ironiczny uśmiech menedżera mówił więcej niż słowa. Jakby chciał przekazać: „Wiem, że cierpimy, ale taki był plan.”
Szturm Liverpoolu trwa, a Burnley cofa się coraz głębiej. Wynik wciąż bez goli, ale statystyki pokazują pełną dominację The Reds. To liczby, które krzyczą, podczas gdy tablica wyników milczy.
| Statystyka | Liverpool | Burnley |
|---|---|---|
| Posiadanie piłki | 79% | 21% |
| Oczekiwane gole (xG) | 1.25 | 0.12 |
| Strzały ogółem | 18 | 2 |
| Strzały celne | 2 | 0 |
| Celne podania | 433 (88%) | 62 (45%) |
| Rzuty rożne | 11 | 1 |
Liverpool prowadzi grę, Burnley gra na przetrwanie. To klasyczny Tough Moor — mur, którego nie złamiesz liczbami. Tu potrzeba jednego ciosu, by otworzyć mecz.
Arne Slot sięgnął po szczęśliwą kartę z meczu z Bournemouth. Hugo Ekitike zszedł z boiska, a jego miejsce zajął Federico Chiesa — zawodnik, który nie znalazł się w kadrze na Ligę Mistrzów, ale dziś mógł zostać znowu jokerem w talii Slota. Już w pierwszej akcji po wrzutce Andy’ego Robertsona uderzył głową. Niecelnie. Kamera uchwyciła go, gdy bluzgał pod nosem: «Porca puttana, che cazzo di palla!» Włoski temperament.
Dominik Szoboszlai brał ciężar gry na siebie. W 73. minucie huknął soczyście po ziemi z dystansu, szukając blizszego słupka. Piłka minęła bramkę o kilkadziesiąt centymetrów. To była już jego druga mocna próba w tej połowie, znak że Węgier nie zamierza czekać, tylko sam chciał złamać Tough Moor.
Liverpool oddał już 20 strzałów, ale z tego tylko dwa celne. Burnley miało trzy próby, żadnej w światło bramki. Possession na poziomie 80% dla The Reds mówiło wszystko: jedni atakowali, drudzy bronili jakby pilnowali średniowiecznego zamku.
To nie był mecz, to było oblężenie. Problem w tym, że mur Burnley nie pęka od liczb. Mur pęka od jednego, precyzyjnego ciosu.
W 84. minucie Burnley zostało osłabione. Jeden z obrońców, popełnił faul na Florianie Wirtzu, który ruszał z dryblingiem. Sędzia nie miał wyboru – pokazał drugi raz żółtą i w konsekwencji czerwoną kartkę dla gracza The Clarets. Burnley grało od tej chwili w dziesiątkę, a Liverpool miał jeszcze większą presję, by przełamać opór gospodarzy.
Arne Slot sięga po młodość i odwagę. Z murawy schodzi Florian Wirtz, a jego miejsce zajmuje 17-letni Rio Ngumoha. Nastolatek dostaje poważną misję: wnieść świeżość i odrobinę bezczelności, gdy wynik wisi na włosku. Kolejny joker, który może odmienić losy meczu. Tak jak bylo to w spotkaniu z Newcastle w drugiej kolejce.
Drugi ruch Slota to sygnał all in: z gry schodzi stoper Ibrahima Konaté, a na boisku pojawia się Jeremie Frimpong. Jeszcze więcej tempa na bokach, jeszcze więcej szerokości i dośrodkowań – wszystko po to, by rozbić resztki Tough Moor Burnley.
Przed chwilą co wprowadzony na boisko Jeremie Frimpong próbuje dośrodkować z prawej strony boiska a piłka trafia w rękę piłkarza Burnley. Hannibal Mejbri nie ma szczęścia, raz że był ledwo co poza linią pola karnego, dwa że piłka uderzyła go w rękę, która była prawie przy ciele. Prawie. Maybe. Sędzia Oliver wskazuje na wapno.
To jest moment, na który czekaliśmy. To jest szansa, by złamać Tough Moor. Wszystkie oczy zwrócone są na Mohameda Salaha. Ten staję przed szansą, by zostać bohaterem Liverpoolu. Wykonać to, co do niego należy. Wziąć na siebie ciężar odpowiedzialności i zakończyć oblężenie. Dodatkowo, to będzie jego 188 gol w Premier League, który pozwoli mu wspiąć się na 4 miejsce w tabeli wszechczasów królowej lig. Idealny moment z podwójnym ciężarem. W zasięgu ręki ma nie tylko zwycięstwo, ale i przeskoczenie Andy’ego Cole'a w klasyfikacji sławy i nieśmiertelności. Następny w kolejce jest Wayne Rooney. Emocje sięgają zenitu.
Mohamed Salah zrobił to, co do niego należało. Jeden krok, chłód w oczach, pewny strzał z jedenastu metrów – mocny i nie do obrony. Piłka wpadła do siatki, a Turf Moor w jednej chwili przestało być twierdzą.
Liverpool po ponad dziewięćdziesięciu minutach bicia głową w mur wreszcie znalazł przełamanie. Tough Mur pękł. Kibice The Reds eksplodowali – od pubów w okolicach The Kop po najdalsze zakątki świata.
„Takie mecze nigdy nie są łatwe. Ale właśnie takie zwycięstwa smakują najmocniej.”
Przez 90 minut Mohamed Salah nie zaistniał w grze. Zero błysku, brak charakterystycznych rajdów, żadnej ikonicznej akcji. Szarpał, walczył ale nie mógł nic zrobić. A jednak to właśnie on w 93. minucie ustawił piłkę na jedenastym metrze i zakończył całą mordęgę na Turf Moor.
Nie grał najwybitniejszego meczu, ale doświadczenie i chęć zamknięcia tego oblążenia zdobyciem decydującej bramki spoczęła na barkach naszego króla. To esencja wielkiego napastnika: nie musi błyszczeć przez cały mecz, żeby zdecydować o wyniku. Nie po raz pierwszy w swojej karierze pokazał, że potrafi być niewidoczny przez godzinę, aby potem zostać bohaterem w jednej sekundzie.
Na Turf Moor o wszystkim zdecydował los i szczęście, które jak wiadomo od zawsze sprzyja lepszym. Mohamed Salah, niewidoczny przez dziewięćdziesiąt minut, w jednej chwili wziął na siebie ciężar i złamał Tough Moor. Tego gola zapamiętają kibice, a reszta ligi odnotuje rekord – cztery zwycięstwa mistrza na otwarcie sezonu.
To był mecz, który Liverpool zamierzał wygrać. Pokazywał to szczególnie w drugiej połowie, gdy The Reds zdominowali The Clarets i nie pozwolili im nawet wyjść z własnej połowy. Burnley broniło się zaciekle i miało plan na 0:0 od samego początku. Ale w piłce nożnej, jak w życiu, czasem wystarczy jedna chwila, jeden błąd, by wszystko się zmieniło. Dziś szczęście uśmiechnęło się do Liverpoolu. Do ekipy, która cierpliwie szukała swojej szansy i w końcu ją znalazła. Pomógł piłkarski fart i doświadczenie Salaha, który wziął na siebie ciężar odpowiedzialności i nie zawiódł. To był gol, który przyniósł nie tylko trzy punkty, ale i potwierdzenie, że Liverpool potrafi wygrywać nawet w najtrudniejszych warunkach. Ciśnie do końca. Nie odpuszcza. Jak trzeba postawić wszytko na jedną kartę, to stawia. I wygrywa. To jest właśnie duch mistrzowskiej ekipy. To jest właśnie Liverpool FC.
A Hannibal Mejbri? Wszedł, by gryźć, by dać energię Burnley, by być symbolem oporu do samego końca. Został symbolem epickiego zakończenia spotkania przez obrońców tytułu mistrza Anglii. To jego ręka podarowała Liverpoolowi rzut karny. Dziś w nocy będzie się gryzł już tylko z własnymi myślami.